Python – co warto wiedzieć na starcie?

Cytując za Wikipedią Python to język programowania wysokiego poziomu ogólnego przeznaczenia, o rozbudowanym pakiecie bibliotek standardowych, którego ideą przewodnią jest czytelność i klarowność kodu źródłowego. Jego składnia cechuje się przejrzystością i zwięzłością.

Po polsku – prosty, uniwersalny, czytelny, dający się odpalić właściwie na każdej platformie język programowania. A co najważniejsze 😉 nazwa nie pochodzi od zwierzęcia, a od Latającego Cyrku Monty Pythona.

To tak w uproszczeniu – sam za nastolatka uczyłem się jeszcze Assemblera, Basica, C/C++/C#, Javy, JS oraz oczywiście Turbo Pascala. Jeżeli przeszedłeś podobną drogę, to dodam, że jest dynamicznie typowany, ma garbage collector , można w nim pisać obiektowo. A także jest interpretowany i darmowy. Po więcej zapraszam na Wikipedię.

Ale serio i na prawdę w przypadku Pythona nie trzeba być inżynierem, żeby się go nauczyć używać. I tak też będzie ta seria wyglądać. Może wtrącę jakieś ekstra informacje lub podzielę się linkiem do bardziej zaawansowanych źródeł dla dociekliwych, ale skupię się na używaniu Pythona dla każdego, nie architekturze komputerów i tłumaczeniu co to jest bit i bajt. Takie rzeczy można znaleźć samemu;)

Żeby napisać najprostszy program nie musisz wczytywać żadnych bibliotek ani tworzyć funkcji. W Pythonie możesz tak po prostu zacząć pisać komendy. Podstawowa, którą komunikujesz się z użytkownikiem to instrukcja wyświetlająca na ekranie tekst print(). Takie instrukcje nazywamy funkcjami. Używanie funkcji wygląda tak, że piszemy nazwę_funkcji(parametry_ktore_chcemy_przekazać). Czyli w przypadku print() będzie to tekst. Żeby spróbować odpalamy IDLE (domyślnie będę pisał dla osób pracujących na Windows – Start->IDLE) i wpisujemy komendę jak poniżej:

print('Witaj świecie!')

Po komendzie enter:

Brawo! Właśnie napisałeś pierwszy program w Pythonie:)

Warto też pamiętać, że tekst dla funkcji print() można umieścić w pojedynczym ” lub podwójnym cudzysłowie „”. Dzięki temu możemy wyświetlić również tekst w cudzysłowach/apostrofach. Ważne, żeby tekst zamknąć i otworzyć tym samym znakiem – jak tutaj:

No to jeszcze na koniec trzeba sobie wbić do głowy jeszcze jedną rzecz: „wcięcia”. O ile w innych popularnych językach (C, C++, Java) bloki kodu wyznaczało się za pomocą {} oraz średników, to w Pythonie jedynie za pomocą „wcięć” w tekście kodu – oficjalne rekomendacje znajdziecie tutaj: Python code indentation PEP-8.

A już tak totalnie na koniec, ale spotkacie się z tym często – komentarze w kodzie. Czym są? Notatkami dla siebie i innych czytających kod – nie wpływają one na wykonanie programu. Najprostszy komentarz to po prostu # (hash tudzież po naszemu kratka). Wszystko co po nim napiszemy zostanie zignorowane przez interpreter.

# to jest komentarz
print('To nie jest komentarz') # a to jest komentarz
To nie jest komentarz
# to nie zostanie wyświetlone
# print('zostanie zignorowane')

Można też zamieszczać wielowierszowe komentarze:

"""to jest komentarz wielowierszowy,
zostanie zignorowany przy wykonaniu
kodu"""

Tutaj taka mała uwaga – w praktyce ten komentarz jest łańcuchem znaków – tylko nieprzypisanym do żadnej zmiennej:) IDLE wprawdzie go wyświetli po wciśnięciu enter, ale on totalnie nie ma wpływu na wykonanie programu. Te potrójne cudzysłowy mają dodatkową funkcję – mogą służyć do automatycznego generowania dokumentacji docstring. Na tym etapie nie będę się jeszcze wdawał w szczegóły (ale dla chętnych link). To tyle w tej części, zapraszam do następnej części – Python, zmienne i podstawowe typy danych.