Pierwsza część fotorelacji z Korowodu Mieszkańców Złotoryi 2014. Pierwszy raz wiedziałem tę imprezę na żywo i bardzo mi się podobało. Setki przebierańców, świetne stroje, starzy i młodzi, Oświata, Służba Zdrowia, Mundurowi, Działkowcy, lokalne stowarzyszenia – szkoda, że nie udało mi się zostać do końca imprezy i na następne dwa dni oraz koncertowe wieczory.
(link do drugiej części zdjęć)
Link do pierwszej części wycieczki po Guinness Storehouse.
Do obejrzenia jest jeszcze mała galeria fotek znanych osób, które odwiedziły ten przybytek – m.in. Bill, który palił trawkę, ale się nie zaciągał, mąż Katie Holmes, Elżunia II czy hobbici.
Tutaj widzimy kolejny sprzęcik;)
A tutaj „white room” – cztery kominy, przy których można było się sztachnąć zapachem piwa na poszczególnych etapach produkcji. Ciekawe doświadczenie.
Następnie pokój, w którym byliśmy uczeni sposobu, w jaki należy pić Guinnessa:)
Reklamy Guinnessa na przestrzeni lat – papierowe.
Harfa będąca logo marki.
Reklamy telewizyjne na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat;)
Bar, w którym samemu można było sobie nalać piwa z kija.
Widok z samej góry na Dublin. Fajne miasto.
Jeżeli będziesz kiedyś w Dublinie – na prawdę warto odwiedzić Guinness Storehouse. Wjazd – o ile mnie pamięć nie myli – jakieś 16 euro – wliczone w to jedno piwo;)
Więcej zdjęć z ostatniego piętra Guinness Storehouse – czyli Gravity Bar – na końcu artykułu rozpoczynającego cykl relacji z wycieczki do Dublina.
Kiepsko tak relacjonować kilka miesięcy po urlopie, z drugiej strony odżywa wspomnienie tego miasta i kraju. Bardzo mi się podobało w kawałku Irlandii, który miałem okazję zwiedzić. Muszę tam jeszcze wrócić i dokończyć resztę:)
Po wodospadach został tylko jeden punkt – Guinness Storehouse w Dublinie – czyli megamuzeobrowar. Naszpikowany tablicami informacyjnymi i monitorami z prezentacjami AV, modelami i sprzętem. Wycieczka od A do Z po historii i procesie powstawania piwa Guinness. 3 godziny, to zdecydowanie za mało, żeby wszystko przeczytać, obejrzeć i wysłuchać. Niestety nie opiszę wszystkiego ze szczegółami, bo już trochę minęło od wycieczki, a pamięć zawodna – dołączam za to obrazy warte tysiące słów;)
Cały „zakład” zajmuje dość spory kawałek ziemi, jednak samo „muzeum” jest w jednym wielkim bloku – z wkomponowaną w środek wielką, kilkupiętrową szklanką:) Trzeba kilka godzin, żeby wszystko dokładnie obejrzeć, można tam zjeść i wypić oraz kupić pamiątki. Podróż zaczyna się od parteru, a kończy kilka pięter wyżej w Gravity Bar – przeszklonym cylindrze na dachu kompleksu.
To jeszcze nie koniec – następne fotki w kolejnej części.
Wodospad Powerscourt – najwyższy (121m) wodospad w Irlandii. Park, w którym się znajduje, to świetne miejsce na długi spacer lub piknik. Oczywiście pod warunkiem, że nie pada. Widok w prawdzie nie urywa tak jak spojrzenie z góry na Glenmacnass, ale urody temu miejscu odmówić nie można.
Dojechaliśmy tam lekko zmoknięci po Glenmacnass, ale na szczęście mieliśmy jakieś pół godzinki przed kolejnym potopem, żeby podejść z dwóch stron do wodospadu. Od strony parkingu i z boku, od strony krzaczorów i jakiejś zamurowanej hobbiciej nory.
Rzeka Dargle:
Wodospad z drugiej strony:
Mają tam nawet swojskie grzyby – chyba 3 kozaki znaleźliśmy.
Kolejne miejsce, do którego chcę wrócić na dłużej i przy lepszej pogodzie;)
Kolejny punkt wyprawy – Guinness Storehouse.
Powerscourt na innych blogach:
Do tej pory serię artykułów z mojego ostatniego urlopu zaczynałem od „Polak na urlopie…”. Głupio wygląda jak kilka kolejnych wpisów ma pół tytułu tak samo – teraz będzie krócej:)
Ostatnio była Grobla Olbrzyma, po niej mieliśmy jechać na zachód Irlandii, ale ciągle lało, a prognoza pogody nie zapowiadała zmian. Było duże ryzyko, że spędzimy 8h w samochodzie tylko po to, żeby z niego nie wysiąść. Wróciliśmy do Dublina i rano pokręciliśmy się w koło komina. Najpierw Góry Wicklow, niestety nie pochodziliśmy po Glendalough. Całe szczęście z samochodu nieźle było widać wodospad Glenmacnass. Na przykład tak:
Albo tak:
Czyli niewiele. Pojechaliśmy więc w górę z nadzieją, że deszcz trochę odpuści. I faktycznie czasami trochę odpuszczał. Na tyle, żeby wyjść z auta, przykryć siebie i aparat kurtką, zrobić kilka zdjęć i wrócić:)
Pokręciliśmy się jeszcze trochę po Military Road i wróciliśmy nad Glenmacnass:
Przez jakieś 3.5 minuty nie padało:)
Podsumowując – miejsce w dechę, w taką pogodę mimo wszystko podwójnie „urokliwe” i jeżeli będę znów w okolicy – na pewno tam wrócę.
BTW Strasznie szkoda mi tych owieczek – nie widziałem, żeby miały jakieś schronienie. Podwójnie mnie to dziwi, bo maki, to chronią:
A może to nie mak?:)
Gdyby ktoś chciał się tam wybrać, tutaj jest najlepszy widok:
View Larger Map
Po opuszczonym szpitalu w Legnicy i wstępnych oględzinach fabryki w Malczycach coraz bardziej podoba mi się UrbEx (Urban Exploration). Nie często mam okazję się na takie coś wyrwać, ale jednak – następna była Raszówka. Opuszczona baza paliwowa.
Miejsce na mapie:
Wyświetl większą mapę
Miejsce świetne, ale trzeba dobrze patrzeć pod nogi. Szkoda, że mi czasu brakło – na mapce widać jeszcze poniżej znacznika kilka budynków w dół – nie zdążyłem do nich dojść. Następnym razem, bo z pewnością tam wrócę.
Oprócz wszędzie występujących dziur w ziemi trzeba jeszcze uważać na często strzelających się tam ludzi (paintball/ASG).
Wrzucałem już go wcześniej na FB, ale nie mam pojęcia dlaczego zapomniałem napisać notkę na stronę.
Więcej info/zdjęć na Forgotten.pl.
Rafał – tak wiem, miałem zorganizować wypad – ale to musi poczekać do wiosny:)
(poprzednia część wycieczki po Giant’s Causeway)
Nie było czasu ani pogody pójść dalej, więc wróciliśmy na górę Schodami Pasterza. Najpierw jednak musieliśmy dowiedzieć się czegoś o stopach Finna. Rozmiar 93 i 1/2:)
Schody Pasterza (Shepherd’s Steps)
Na ich szczycie spotyka nas taka tablica:
Wyobraź sobie wnoszenie tu owcy zanim schody zostały zbudowane
Podziwiaj dzikią przyrodę – kto pływa w morzu a kto lata wysoko?
Rybek, fok ani motyli tam nie widziałem, ale było sporo mew:
I owce uprawiające paintball:
Wspaniałe miejsce. Jeszcze tam wrócę:)
Grobla Olbrzyma na innych stronach:
Właściwa część przedstawionej w poprzedniej części Grobli Olbrzyma – czyli niesamowite skalne kolumny.
Tutaj nie ma się co rozpisywać, bo niespecjalnie się da. Zamiast tego kilka obrazów, zamiast kilku tysięcy słów.
<img class="aligncenter size-full wp-image-1084" alt="Giant's Gate" src="http://superlama.pl/wp-content/uploads/2013/11/DSC_2749.jpg" width="1070" height="709" srcset="http://superlama.pl/wp-content/uploads/2013/11/DSC_2749 site web.jpg 1070w, http://superlama.pl/wp-content/uploads/2013/11/DSC_2749-300×198.jpg 300w, http://superlama.pl/wp-content/uploads/2013/11/DSC_2749-1024×678.jpg 1024w” sizes=”(max-width: 1070px) 100vw, 1070px” />
(to zdjęcie z aparatu mojego hosta – Kurruka)
W następnej części m.in. but Finna i powrót z widokiem na Groblę z góry.
Rzut beretem od Bushmills znajduje się Grobla Olbrzyma – Giant’s Causeway. Niesamowity twór skalny, złożony z 37 lub 40 tysięcy bazaltowych kolumn – w zależności od tego, na której Wikipedii sprawdzić;) Oczywiście te 3000 kolumn przy całości nie ma większego znaczenia – robi wrażenie i basta!
Według legendy Grobla Olbrzyma została zbudowana – uwaga, uwaga – przez olbrzyma! Nazywał się on Finn MacCool (czy też Fionn mac Cumhail po irlandzku) i zbudował tę groblę, żeby przejść suchą stopą do Szkocji i skopać dupę tamtejszemu olbrzymowi.
Wyświetl większą mapę
Auto postawiliśmy pod tymże hotelem i dalej na nogach.
<img class="aligncenter size-full wp-image-1040" alt="DSC_4191" src="http://superlama.pl/wp-content/uploads/2013/11/DSC_4191.jpg" width="1920" height="1280" srcset="http://superlama.pl/wp-content/uploads/2013/11/DSC_4191 pop over to this website.jpg 1920w, http://superlama.pl/wp-content/uploads/2013/11/DSC_4191-300×200.jpg 300w, http://superlama.pl/wp-content/uploads/2013/11/DSC_4191-1024×682.jpg 1024w” sizes=”(max-width: 1920px) 100vw, 1920px” />
Co jakiś czas zostawione są wskazówki odnośnie występujących w tym miejscu formacji – zazwyczaj związanych z Finnem, choć nie tylko. Nie wszystko widzieliśmy, ale co widzieliśmy, to jest na zdjęciach.
Parafrazując – wielbłąd jaki jest każdy widzi. Aczkolwiek zobaczenie go chwilę mi zajęło.
To z tyłu wygląda jak kupa wielbłąda, ale nic o niej nie było we wskazówkach.
Obranie skalnej cebuli zajmie pogodzie miliony lat
Nie wiem co oni tam palą, ale chyba chodzi o to, że minie dużo czasu, zanim zmyje trawę z tych dwóch górek.
Jeżeli kominy dymią – Finn jest w domu
I na tym etapie wkroczyliśmy na groblę właściwą, z której materiał przedstawiam w następnej części.
Jak urlop, to whiskey, jak whiskey to Bushmills. W końcu nie pojechałem do Irlandii, żeby próbować jak smakują frytki z octem. No dobra, to też, ale skończyło się na chipsach w tym smaku.
W ostatnim wpisie pokazałem jak przywitała mnie ta Zielona Wyspa. Przypomnę – o tak:
A później wystraszyła tak:
I tak:
Jak widać – jaki kraj, takie final destination. Lecieliśmy tak sobie na północ, do Bushmills – czyli na dobrą sprawę byliśmy bardziej w UK jak w Irlandii.
Zdziwiłem się na widok stacji paliw ukrytej w stodole. W takiej jak u nas kładzie się spać kombajny na zimę. Wiecie – stodoła, a w środku takie oldskulowe dystrybutory z paliwem. A za płotem tego „cepeenu”:
Myślicie, że to śmierdząca sprawa? Wcale nie. Olej napędowy niewiele ponad euro za litr. Dla odróżnienia w centrum Dublina w okolicach 1.50 euro za litr. Wyobrażacie sobie, żeby u nas na wsi można było zatankować auto o 30% taniej? Legalnie???
Dalej było bez przeszkód – droga na północ wyglądała prawie cały czas tak samo. O tak:
Aż oczom naszym ukazał się las:
Chwila czekania na przewodnika i rajd z dużą ilością opowiadania. Nie będę tutaj streszczał jak się robi produkuje Bushmillsa – linki z ciekawostkami są na końcu notki. Sam obiekt w każdym razie robi wrażenie, zabija różnymi ciekawymi zapachami, urządzeniami i miejscami nieludzką temperaturą😉 Przewodnik prosił o wyłączenie wszelakich urządzeń mogących iskrzyć – ze względu na wysokie stężenie spirytu w powietrzu – w to ostatnie nikt nie wątpił. Nasze nosy mówiły, że kilka chwil dłużej i będziemy nagrzani od samego wdychania tamtejszego powietrza. Dlatego też jeżeli chodzi o wnętrze – muszę się posilić gotowym filmikiem z YT:
Kilka zdjęć:
Wycieczka kończy się w przyzakładowym barze, gdzie czeka wliczony w cenę biletu shot wybranej whiskey;)
Na terenie obiektu jest jeszcze sklep z pamiątkami – gacie, koszulki, whiskey (z grawerką w opcji), breloczki, karty go gry, jakieś przyprawy i… Dżem. Dżem o smaku whiskey. Ale nie ryzykowałem – wyobrażam sobie, że mógłby smakować tak samo jak tort śledziowy. Lepiej napić się whiskey.
I tak lekko rozweseleni ruszyliśmy dalej – zobaczyć Giant’s Causeway – Groblę Olbrzyma.
Warto przeczytać:
